Latest Event Updates
Szreniawa, dawna fotografia cz. 2
Zdjęcia czekają na rozpoznanie, mogą być związane z rodzinami Mucha, Kalista, Mordziołek, Grojec.
Zdjecie mogły być wykonane w końcu XIX wieku.
Mężczyzna siedzący na krześlie, wiek około 20-25 lat ..
Zdjecie wykonane w atelier zakładu fotograficznego J.Zorski, Sosnowiec, Modrzejowska 11
Poniższe zdjecie mogło być wykonane pomiędzy 1900 a 1902 rokiem. Przestawia rodzinę trzy pokoleniową rodzinę.
Po lewej stronie siedzi najstarsza osoba, kobieta w wieku około 60 lat, w dłoniach trzyma książkę, włosy zaczesane gładko na boki, spódnica długa, siegająca ziemi, z dwoma rzędami guzików po bokach.
Obok stoi para, najprawodpodobniej małżeństwo w wieku około 25 -30 lat. Przed nimi stoi dwoje dzieci: dziewczynka wiek około 5-6 lat i chłopiec 3-4 latka.
Zdjecie wykonane w atelier zakładu fotograficznego J.Zorski, Sosnowiec, Modrzejowska 11 , Zakład fotograficzny Zorskich funkcjonował w Sosnowcu w latach 1900-1969.
Zdjęcie przedstawia parę w wieku około dwudziestu kilku lat.
Poniżej siedzi również kobieta w podobnym wieku, trzyma ona wycinek z gazety lub część plakatu przedstawiającą dwie kobiety i jeszcze jedno bardzo niewyrażne zdjęcie.
Tył zdjęcia wygląda jak pocztówka, z nadrukiem w ramce LEONAR 3225,
(Leonar (typ I) – Leonar-Werke Arndt & Löwengard, Wandsbek – 1921)
Kolejne zdjęcie przedstawia dwie strojnie ubrane młode panienki w wieku 11-13 lat.
Zdjęcia wykonane w plenerze , na tle krzewów, lub drzew.
Zdjęcie z albumu rodzinnego jaki należał do Pana Mariana Muchy.
Przesłane do publikacji i dalszego rozpoznania przez Pania Danutę Muchę.
Zdjęcia w plenerze, w latach 50 tych, na tym terenie robił fotograf z Wierzchowiska 11. Był to Jan Galicki . niemową i mówiono na niego „Juma” .
Autor wpisu:
Anna Bernat-Mścisz
Sereczne podziękowania dla strony Dawno temu w Sosonowcu za wsparcie w ustaleniu w jakich latach funkcjonowała Zakład fotograficzny Zorskich tutaj
Wesele w Szreniawie, 1912
„Podróże kształcą”
Moja wyprawa do Polski przyniosła wiele ciekawych odkryć.
Podczas odwiedzin Muzeum Etnograficznego w Krakowie, którym jestem zachwycona, natrafiłam na zdjęcie z podpisem „Wesele w Szreniawie, 1912” .
Dzięki uprzejmości muzeum zdjęcie mogłam opublikować na moim blogu.
Jeszcze tego samego dnia, kiedy po wizycie w Krakowie dotarłam do Miechowa, dowiedziałam się od lokalnego pasjonata historii, autora strony Miechowski Kuferek,
że zdjęcie to jak i wiele ciekawych wspomnień, opisano w książce „Opowieści z pamięci”.
Anna z Sewerynów urodziła się w 1894 roku w Porębie Górnej, była córką Wawrzyńca i Katarzyny z domu Galickiej.
Ślub Anny odbył się w Szreniawie, gdzie od kilku lat mieszkała wraz z rodzicami.
Na ślub zostali również zaproszeni goście: krewni i rodzice chrzestni, mieszkający w Porebie Górnej.
Z opowiadania Anny z Sewerynów Szopowej;
” Było już po dwunastej, gdy ktoś z gości dał znać:
-Jadą, jadą!
Na szosie od Ligoty pokazał się rząd wozów, z banderią otaczającą pierwszy wóz z panem młodym i druhnami oraz drużbami w strojach krakowskich. Cała weselna kawalkada wyglądała przepięknie. Goście weselni szczególnie podziwiali galopady drużbów na koniach, tę ich asystę panu młodemu. Od gościńca do naszego domu, droga biegła wokół stawu, a dom stał na wzniesieniu.
„Ślubu udzielił nam młody kleryk Zdanowski. To od jego ojca rodzice kupili ziemię, na której teraz zamieszkali. ”
Jan i Anna zamieszkali w Zagórowej, w gminie Trzciąż, powiecie Okluskim.
W książce „Opowieści z pamięci” Anna wspomina, że stroje krakowskie zamawiane i szyte były specjalnie na tą okazję u krawcowej w Miechowie.
Szreniawa i Poręba Górna to rejony w jakich mieszkali oi przodkowie przed 1840 rokiem. wpis tutaj
Mam nadzieję w niedługim czasie dopisać więcej szczegółów związanych z tym zdjęciem.
Autor:
Ania Bernat-Mścisz
Źródła :
Zdjęcie umieszczone za zgodą Muzuem Etnograficzne w Krakowie MEK
Opowieści z Pamięci tutaj
Klecza Dolna
„Ciągnie wilka do lasu” jak mówi przysłowie, a ja dodam, ciągnie genealoga do poznania miejsc, z których pochodzili jego przodkowie.
W rejonie na południe od Krakowa byłam ostatni w wieku 7 lat. Sporo wody w Wiśle upłynęło od tego momentu, kilka lat temu odkryłam, że moja 3 x prababcia, zanim zamieszkali w Opatkowicach/Proszowicach, a później w Czaplach Wielkich ( rejony na północ od Krakowa), mieszkała we wsi Łękawica, parafia Klecza, powiat Wadowice.
Odkrycie tych rejonów, jako miejsce życia moich przodków opisałam w poście Rogala z Kleczy .
18 września przyszedł czas na to, aby stanąć osobiście na tej ziemi. Wylądowałam na lotnisku w Balicach, pod Krakowem 17 września wieczorem, noc spędziłam w Krakowie, u koleżanki po fachu, Anetty B. genealożki poznanej na Konfrenecji w Brzegu w roku 2016 tym. Rano o świcie wyruszyłam do Kleczy. Lokalnym busem kursującym z dworca autobusowego w Krakowie do Wadowic, trasą przez Mogilany, Izdebnik, Kalwarie Zebrzydowską, Barwałd, Klecze Dolną. Przez nieznajomość terenu ominęłam przystanek w Kleczy i dojechałam do Wadowiec. Dzięki temu jednak mogłam zobaczyć Wadowice.
Wsiadłam w autobus powrotny i tym razem poprosiłam kierowcę, aby wskazał mi, w którym miejscu mam wysiąść. Po dotarciu na miejsce rozglądałam się szukając wieży kościoła. W odległości około 300 metrów na wzgórzu wznosi się zabytkowy kościół p.w. Św. Wawrzyńca Męczennika. Po pokonaniu ( z walizką) kilkudziesięciu stopni jakimi usłany był chodnik prowadzący do tego miejsca, stanełam u stóp kościoła parafialnego.
Klecza powitała mnie pięknym słońcem i uroczymi widokami na okolicę, pełną zielonych pagórków. Na jedym z nich właśnie wznosi się kościół, niestety był zamknięty, nie udało mi się zobaczyć jego wnętrza. Na plebani również nikogo nie zastałam. Według informacji jakie znalazłam w zasobach interentowych, około roku 1320 wzniesiono kościół ufundowany przez księcia Oświęcimskiego Kazimierza, nowy kościół stanął on w miejscu pierwotnego drewnianego kościoła. Obecny budynek kościoła, zbudowany w stylu neogotyckim. Konsekracja kościoła odbyła się w roku 1910.
Kilkanaście metrów za kościołem umiejscowiony jest cmentarz parafialny. To tam skierowałam swoje kroki.
Jak głosi napisa na tablicy, spoczywa w tym miejscu
” Śp. Zofia Góralikowa żona św. pamięci Jana Myslenickiego. Wydała na świat 6 dzieci, z których 4 księżmi. Przeżyła lat 82, zmarła dnia 28 grudnia 1848 roku. Prosi o westchnienie do Najwyższego. „.
Tu spoczywa Anna Dziewińska, przeżywszy lat 24, zmarł 4 sierpnia, 1915 roku.
Rozłożyste cisy zacieniają położony na wzgórzu cmentarz, w oddali na horyzoncie kolejne wzniesienia rozciągające się aż do Babiej Góry, szczytu w Beskidzie Żywieckim.
Nazwiska jakie odczytałam na cmentarnych tablicach:
Góralik,
Myślenicki,
Dziewińska,
Oleksy,
Brańka,
Stopa,
Korzeniowski,
Sporysz,
ks. Andrzej Bobek
proboszcz tutejszy od 1879 do1888,
swięcenia kapłańskie otrzymał w roku 1872,
urodzony w 1845 , przeżył 56 lat
Dr. Henryk Ogniewski
Prezydent Sądu
urodzony 13 grudnia 1853 r.
zm. 6 grudnia 1903 r.
najlepszy mąż, ojciec ;
Wiecheć,
Kukla,
Lasek,
Błachut,
Pomietło,
Henryk ze Sławina Sławiński, dziedzic Kleczy
1807(?) -1881
Czuba,
Sajdak,
Łomzik,
Mędrek,
Hebl,
Woźniak,
Maćkowicz,
Dyduch,
Stodulscy,
Warchał,
Zemła,
Susek,
Gołąb,
Dubiel Irena, 1911-1992,
Nauczycielka,
Dubiel Władysław, 1909-1995,
Oficer AK Jawor;
Prokurat,
Mamcarczyk,
Tuż przy plebani wznosi się wśród drzew zabytkowa kaplica grobowa rodu Sławińskich. Do 1906 roku stał w tym miejscu kościół prafialny , który spłonął w 1906 roku.
Kaplica rodowa Sławińskich została zbudowana w roku 1910.
Autor :
Ania Bernat -Mścisz
Nie wyrażam zgodny na kopiowanie treści , bez umieszczenia linku do strony i informacji o autorze.
Źródła:
Zdjęcia właśność prywatna, zdjęcia zostąły wykonane 18 września 2018 roku.
Informacje:
Mieszkańcy Pstroszyc cz. 2
Historie zapisane w fotografii, uśmiechy uchwycone na dawnej kliszy aparatu.
„Pstroszyce to wieś w Małopolsce, gdzie pagórki urozmaicają krajobraz, a ze wzgórza Widnica, kiedy powietrze jest przejrzyste, dostrzec można piętrzące się na południu majestatyczne Tatry.|”
Zdjęcia i opisy przesłał Pan Mariusz Miś, wnuk Stanisławy Miś z domu Wędzony.
Stanisława Wędzony i jej pogodny uśmiech, w tle zabudowania dawnych Pstroszyc (?), bielony drewniane domy kryte strzechą, po prawej kobieta stojąca przy kurach, dwoje dzieci dziewczynka i młodszy chłopiec (?). W tyle mężczyzna z uniesiona w górę prawą dłonią.
Władysław Ordys, syn Marii Ordys ( z domu Wędzonej ), siostry Stanisławy Wędzonej.
Stanisława Wędzony z najmłodszym swoim bratem, Edwardem Wędzonym, Pstroszyce.
Pierwsza z lewej w górnym rzędzie Stanisława Wędzona, pierwsza z prawej w górnym rzędzie Nastka Deńca
Druga z lewej Stanisława Wędzona, obok Jagnysia Dróżdż, następnie Szczepan Dróżdż i pierwsza z prawej Maria Dróżdż ( przyszła Miłkowa ).
„Trzeci po lewej Piotr Wędzony ( ur. 12.06.1903 – zm. 24.08.1994 ), drugi według starszeństwa brat Stanisławy Wędzonej. Od rozpoczęcia służby wojskowej pozostał w armii do chwili wybuchu II Wojny Światowej. W rodzinie Wędzonych darzony wielkim autorytetem. Wizyty u Piotra Wędzonego na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku były dla mnie niczym audiencja i wielkie przeżycie które pamiętam do dziś.”-Tak wspomina je Pan Mariusz Miś.
Z pewnością siostrzenica Stanisławy Wędzonej i siostra przyszłego profesora AGH Tadeusza Wędzonego.Z dużym prawdopodobieństwem że jest to Maria Aleksandra Wędzona.
Z bardzo dużym prawdopodobieństwem Piotr Wędzony, najmłodszy syn Mikołaja Wędzonego i Katarzyny z domu Dróżdż. Młodszy brat Adolfa Wędzonego.
Zdjęcie ślubne Adolfa Wędzonego, syna Mikołaja Wędzonego ( ur. 1881- zm. 1926 ) i Katarzyny Wędzonej z domu Dróżdż ( ur.1882 – zm. 15.02.1964 ). Mikołaj był bratem Franciszka Wędzonego. Co ciekawe zarówno Franciszek jak i Mikołaj ożenili sie po sąsiedzku. Katarzyna była siostrą żony Franciszka Julii.
Wśród uczniów:
chłopiec Tadeusz Wędzony z Parceli , stoi pomiędzy małżeństwem Książków (siedzą na ławce od lewej strony). Dziewczynka za Tadeuszem , Maria Uchto z Pstroszyc II. Dziewczynka ciemna sukienka po środku Józefa Małupa , dziewczynka z białą bluzką, koralami Janina Mucha. Pośrodku na górze dziewczynka z białym fartuszkiem , zaczasymi włosami to Stanisława Wędzona. Dziewczynka z warkoczykami , białymi wstążkami, stojąca pośrodku to Peroniówna.
Nad księdzem po prawej stronie stoi chłopiec z białym kołnierzykiem , to Eugeniusz Szarek. Pomiędzy księdzem a nauczycielką w tyle Żurek z Podleśnej Woli. Dziewczynka z warkoczykami z białym fartuszki , stoi pośrodku to Zofia (Leonka) Zachwieja.
Pierwszy rząd , druga od lewej Natalia Bomirska, córka kierownika szkoły siedzącego pośrodku.
Zdjęcie ślubne Zofii Wędzonej i Jana Malupy , uroczystość zaślubin odbyła się jak wynika z dopisku przy akcie urodzenia Zofii, 24 września 1930 roku
Zofia Wędzona ( starsza siostra Stanisławy Wędzonej ) z córką Maryse ( Marią )
Zofia Wędzona z córką Maryse ( Marią ) i synem Jean Claudem ( Janem ). Zofia Wędzona po wyjściu za mąż za Jana Malupe wyjechała z mężem w latach 30 XX wieku na emigracje do Belgii. Te dwa zdjęcia pochodzą z roku około 1945
Zofia Malupa ( z domu Wędzona ), zdjęcie wykonane prawdopodobnie na początku lat 70 XX wieku.
Mam nadzieję, że uda mi się uzupełnić opisy zdjęć.
Mieszkańcy Pstroszyc Zdjęcia i opisy
Zdjęcie ślubne z wieś Podleśna Wola tutaj
Zespół ludowy z Przybysławic Przybysławice i nazwisko Miś
Czekam na wiadomości Was.
Autor wpisu:
Ania Bernat-Mścisz
Genealogiczna Podroż w Przeszłość
Serdecznie podziękowania dla Pana Mariusza Miś za udostępnienie zdjęć i ich opisanie.
Źródła:
Księgi metrykalne USC Miechów, oraz księgi parafialne, przechowywane również w AP Kielce, AD Kielce jak również AN Kraków.
Opowieści o rodzinie Stanisławy z domu Wędzonej córki Franciszka Wędzonego i Julianny z domu Dróżdż, urodzonej w 1919 roku, spisane przez Mariusza Miś wnuka Stanisławy, który podzielił się ze mną historią rodzinną. Źródłem są również historie spisane przez Tadeusza Wędzonego, profesora na AGH, bratanka Stanisławy Miś z domu Wędzony.
Zdjęcia są prywatną własnością wnuka Stanisławy z domu Wędzony, Pana Mariusza Miś.
Opis zdjęć również przesał Pan Mariusz Miś.
To w tej miejscowości urodził sie mój pradziadek Wincenty Machejek walczący i niepodległość Polski. Historię o nim możecie przeczytać tutaj .
Mieszkańcy Pstroszyc
Pstroszyce to wieś w Małopolsce, gdzie pagórki urozmaicają krajobraz, a ze wzgórza Widnica, kiedy powietrze jest przejrzyste, dostrzec można piętrzące się na południu majestatyczne Tatry.
To w tej miejscowości urodził sie mój pradziadek Wincenty Machejek walczący i niepodległość Polski. Historię o nim możecie przeczytać tutaj .
Zdjęcia i opisy przesłał Pan Mariusz Miś, wnuk Stanisławy Miś z domu Wędzony.
W Pstroszycach, wsi oddalonej około 5 kilometów od Miechowa, w roku 1905 urodził się rownież Jan Uchto. Jan był synem Pawła i Marianny z domu Czekaj, wnukiem Jana Uchto i Franciszki z domu Szwaja; oraz wnukiem Andrzeja Czekaja i Apolonii z Machejków (Apolonia to córka Franciszka Machejka i Marianny z Wójcików- ci ostatni to moi 3 x przodkowie). Wywód przodków można zobaczyć tutaj .
Moja babcia Zdzisława była na tym ślubie jako małe dziecko, Jan Uchto był jej ojcem chrzestnym.
Niestety tuż po narodzinach pierwszego dziecka Józefa zmarła, dziecka również nie udało się uratować. Jan Uchto zmarł na gruźlicę.
Józefa z domu Wędzony była córką Franciszka Wędzonego i Julianny z domu Dróżdż, wnuczką Michała Wędzonego, a także wnuczką Kazimierza Dróżdża i Agnieszki z domu Małupa. Franciszek Wędzony(ur. 25 września 1875 roku) był przewodnikiem pielgrzymek do Kalwarii Zebrzydowskiej. Ojcem Michała był Jana Wędzonego i Marianny z domu Tomon. akt małżeństwa tutaj. Rodzicami Jana Wędzonego byli Wojciech i Agnieszka z domu Gołuch. Zgon Wojciecha zapisany jest w księdze dotyczącej wsi Siedliska, miało to miejsce w 1810 roku zapis tutaj.
Bratem rodzonym Michała był Kacper, miał on synów Andrzeja i Walentego Wędzonych. Walenty i jego żona Małgorzata z domu Nowak mieli syna Józefa Wędzonego, który jak można z wysoki prawdopodobienstwem przypuszczać, był tym Józefem, który wraz z moim pradziadkiem walczył o niepodległość Polski, obaj walczyli w legionach Marszałka Piłsudskiego.
Najstarszy syn Fraciszka i Julianny Wędzonych, Jan Wędzony ( rocznik 1900) był ochotnikiem wojskowym w 1918 roku. Brał udział w walkach pod Kijowem. Został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi. Jego żoną była Katarzyna z domu Deńca z Podleśnej Woli. Zmarł przedwcześnie w 1934 roku na obustronne zapalenie płuc. W 1937 roku wdowa po nim wyszła za mąż za Bolesława Oleksego z Zagórawy.
akt metrykalny
454/1900, Jan Wędzony
Franciszek Wędzony, lat 26
Julianna Dróżdż, 22 lata
dziecko ur 5/18 Grudnia
chrzest i zgłoszenie odbyło sie dnia następnego
imie Jan; rodzice chrzestni Andrzej Wędzony i Bronisława Gąsior (?)
świadek; Ignacy Kopeć lat 30
Na poniższym zdjęciu znajdziemy również mieszkanki Pstroszyc.
Z opisu tego zdjęcia jaki przed laty podała śp. Pani Stanisławy wynika, że czwarta w górnym rzędzie od lewej strony stoi Maria z domu Dróżdż z części Pstroszyc zwanej „Kątki/Kontki (?)” (poźniej Miłkowa) . Pierwsza od prawej w górnym rzędzie to Władysława Wędzona ( później Florkowa) z Rozpierzchowa (część Pstroszyc) córka Marcina Wędzonego syna Kacpra Wędzonego i Małgorzaty z Nowaków (kuzynka Stanisławy z domu Wędzonej). Dolny rząd druga od lewej Stanisława Wędzony z „Kątków”, druga od prawej, dolny rząd, to Nastka Deńca ( szagierka brata Stanisławy, Franciszka Wędzonego).
Mieszkańcy Pstroszyc, jak również pewnie okoliczynych wsi, jak na przykład Podleśna Wola, są uwieńczeni na zdjęciach ślubnych. Takie zdjęcia to bardzo ważna pamiątka również dla rodzinnych genealogów.
W dolnym rzędzie druga z lewej siostra pana młodego Zofia Malupa ( z domu Wędzona), obok trzeci z lewej Stanisław Ordys, świadek a zarazem syn siostry pana młodego Marii Ordys. W drugim rzędzie od dołu pierwszy z lewej Piotr Wędzony, brat pana młodego, poniżej druga z lewej to jego małżonka Julia z domu Zaich. Po prawej w drugim rzędzi nad tym panem z wąsem stoi Stanisława Wędzona, obok po prawej jej siostra Maria Ordys. Maria Ordys to mama świadka pana młodego, Stanisława Ordysa.
Pierwsza u dołu z lewej siedząca to Stanisława z domu Wędzony, a druga z prawej to jej kuzynka Jagnysia Dróżdż.
Mam nadzieje, że uda się rozpoznać nowożeńców i pozostałe osoby.
Zdjęcie ślubne Piotra Wędzonego i Julii z domu Zaich. W dolnym rzędzie druga z lewej Zofia Malupa (z domu Wędzona) siostra pana młodego, obok panny młodej Tadeusz Wędzony, świadek pana młodego a jednocześnie bratanek przyszły profesor AGH. Po drugiej stronie w dolnym rzędzie pierwsza z prawej Maria Ordys ( z domu Wędzona) siostra pana młodego, obok mama pana młodego Julia Wędzona (z domu Dróżdż). W środkowym rzędzie pierwszy z prawej Franciszek Wędzony, brat pana młodego, obok jego żona Józefa ( z domu Deńca ). Obok trzeci z prawej Julian Miś wraz z żoną Stanisławą Wędzoną, czwartą z prawej. W górnym rzędzie czwarty po lewej Bolesław Wędzony, kuzyn pana młodego, trzecia po lewej to jego żoną. „Mężczyzna nad panną młodą (lekko po lewej stronie) Jan Stano z Siedlisk syn Piotra i Franciszki. Nad panem młodym górny rząd Julia Aksamit z domu Stano.
Kobieta z taczką Maria Dróżdż (pożniej Miłkowa)
To cenne zdjęcie wraz z opisem przesłał również Pan Mariusz Miś. Zostało wykonane sprzed domu rodzinnego Stanisławy z domu Wędzony, około roku 1930. Pośrodku siedzą Julia Wędzona ( z domu Dróżdż ) i Franciszek Wędzony. Powyżej pierwszy z lewej syn Franciszek, drugi z lewej kuzyn Marcin Wędzony(był również legionistą), obok siostra Franciszka, Maria która niebawem wyjdzie za Franciszka Ordysa z Parkoszowic i osiądzie na ojcowiźnie. W mundurze wojskowym starszy brat Piotr Wędzony, którego zdjęcie ślubne przesłałem (numer 7), w przyszłości osiedli sie w Siedliskach. U dołu Stanisława Wędzony z najmłodszym braciszkiem Edwardem (zdjęcie z jego ślubu numer 5).
Na zdjęciu, pierwszy w górnym rzędzie od lewej Marcin Wędzony ( ur.23.03.1900 – 14.12.1978 ), szósty od lewej w górnym rzędzie Tadeusz Wędzony – przyszły profesor AGH. W drugim rzędzie trzecia po lewej Stanisława Wędzona. U stóp Pana Młodego Władysława Wędzona, córka Marcina Wędzonego, w stroju krakowskim.
Kolejne zdjęcie od lewej Maria Dróżdż ( przyszła Miłkowa ), Edward Wędzony, obok Stanisława Wędzona i pierwsza od prawej Nastka Deńca.
Przy maszynie Singer Stanisława Wędzona, obok po lewej Nastka Deńca.
Pierwsza po lewej Stanisława z domu Wędzony, obok Maria Dróżdż(przyszła Miłkowa)
Pierwszy z lewej Edward Wędzony, obok w kolejności ojciec Franciszek Wędzony, córka Franciszka Maria Ordys ( z domu Wędzona ), z synem Józefem, Julianna Wędzona ( z domu Dróżdż ), żona Franciszka i na końcu pierwsza z prawej Stanisława Wędzona.
Zdjęcie ślubne Stanisławy Wędzonej i Juliana Miś. U stóp nowożeńców pierwszy z lewej Bronisław Wędzony ( syn brata panny młodej Franciszka Wędzonego ), obok w kolejności Maria Malupa (córka siostry panny młodej Zofii Malupy ), Józef Ordys ( syn siostry panny młodej Marii Ordys ), i na końcu Stanisław Ordys ( również syn Marii Ordys ). W rzędzie w którym siedzi młoda para pierwszy z lewej Piotr Wędzony ( brat panny młodej ), obok siostra panny młodej Zofia Malupa. Po drugiej stronie drugi z prawej ojciec panny młodej Franciszek Wędzony. Z kolei obok pana młodego świadkowa bratanica panny młodej, córka najstarszego brata panny młodej legionisty Jana Wędzonego. U samej góry pierwszy z lewej Franciszek Ordys (szwagier panny młodej, mąż Marii Ordys ), czwarty z lewej u samej góry brat panny młodej Franciszek Wędzony, obok niego po lewej żona Józefa z domu Deńca. Pierwszy z prawej w drugim rzędzie od góry brat pana młodego Zygmunt Miś.
U dołu pierwsza z lewej Stanisława Wędzona, pierwsza z prawej Maria Dróżdż ( przyszła Miłkowa ). Tych dwóch przystojnych to Drożdże, kuzyni zarówno Stanisławy jak i Marii.
Piotr Wędzony w mundurze wojskowym, brat Stanisławy Wędzonej i syn Franciszka Wędzonego
Mam nadzieję, że uda mi się uzupełnić opisy zdjęć.
Zdjęcie ślubne z wieś Podleśna Wola tutaj
Czekam na wiadomości Was.
Autor wpisu:
Ania Bernat-Mścisz
Genealogiczna Podroż w Przeszłość
Serdecznie podziękowania dla Pana Mariusza Miś za udostępnienie zdjęć i ich opisanie.
Źródła:
Księgi metrykalne USC Miechów, oraz księgi parafialne, przechowywane również w AP Kielce, AD Kielce jak również AN Kraków.
Opowieści o rodzinie Stanisławy z domu Wędzonej córki Franciszka Wędzonego i Julianny z domu Dróżdż, urodzonej w 1919 roku, spisane przez Mariusza Miś wnuka Stanisławy, który podzielił się ze mną historią rodzinną. Źródłem są również historie spisane przez Tadeusza Wędzonego, profesora na AGH, bratanka Stanisławy Miś z domu Wędzony.
Zdjęcia są prywatną własnością wnuka Stanisławy z domu Wędzony, Pana Mariusza Miś.
Opis zdjęć również przesał Pan Mariusz Miś.
Zawartka, nadzieja umiera ostatnia.
W podziękowaniu rodzinie Zawartków za podzielenie się tą bolesną historią.
W grudniu 2016 roku powstał pierwszy wpis o rodzinie Zawartków z Kobrynia, który można przeczytać tutaj
Kilka miesięcy poźniej zgłosił sie do mnie Pan Grzegorz, który po lekturze mojego wpisu postanowił się podzielić historią rodziny Zawartków. Babcia Pana Grzegorza to właśnie Alicja z domu Zawatka, zdjęcie z jej chrztu umieszczone było w pierwszym moim artykule.
Bardzo zależało mi na tym, aby jak najwierniej odtworzyć wydarzenia jakie miały miejsce 77 lat temu i wcześniej, z tego też powodu poniższy zapis jest prawie w całości dokładnym przedstawieniem historii oczami Alicji z domu Zawartka.
Oto co udało się ustalić o historii rodziny Zawartków.
Historia rodziny Zawartków, opowiedziana przez Alicję córkę policjanta zamordowanego w Katyniu, spisana przez jej wnuka. Pan Grzegorz za zgodą Pani Alicji przekazał mi tę historię, wszyscy mamy nadzieję, że pamięć o tamtych wydarzeniach będzie trwać i będzie przestrogą dla kolejnych pokoleń.
Zdjęcie z chrztu Alicji córki Jana i Józefy Zawartków
Od lewej: Siostra Józefy Zawartki – Stefania Rak, dziecko – Alicja Zawartka, Józefa Zawartka – matka dziecka, Zdzisław Zawartka – brat, Jan Zawartka – ojciec dziecka, p. Kindracki – kolega Jana. Dwaj ostatni byli policjantami w przedwojennej Polsce.
W nawiązaniu do wpisu z 2016 roku Pan Grzegorz napisał: „Wujenka” o której Pani napisała (artykuł „Rodzina Zawartka -Kobryń”, to mama mojej Babci – Józefa Zawartka (de domo Makowska) – to moja prababcia. Helena (wszyscy nazwali ją Wandą) Ostrowska była czasami gościem w domu mojej Babci w Proszowicach. Babcia była na pogrzebie syna Ostrowskich, babcia odwiedzała Helenę(Wandę ) w szpitalu, była na pogrzebie Heleny (Wandy) jak i Romana. Oboje już nie żyją, pochowani zostali w Prandocinie. Ostrowscy opisani tutaj .
Historia
Jan Zawartka
Urodził się w Łętkowicach region Proszowic, koło Krakowa w 1902 roku. Tam uczęszczał do szkoły. Służbe wojskowa odbył w latach 1923-1925. Po jej zakończeniu rozpoczął pracę jako policjant w Miechowie, a następnie w Jermiczach koło Kobrynia. Trafił tam w roku 1928 wraz z żoną pochodząca z Józefina koło Słomnik.
Jan i Józefa mieli dwójkę dzieci Alicję i Zdzisława. Jan miał także siostrę Karolinę.
Karolina Zawartka wyszła za mąż za Antoniego Gawła. W czasie okupacji Niemcy zastrzelili go w ramach likwidowania słabych, chorych i bezbronnych (był przykuty do łóżka – sparaliżowany, w ogóle się nie ruszał). Karolina i Antoni są pochowani w Łętkowicach. Mieli córkę Helenę Wandę, która wyszła za mąż za Romana Ostrowskiego.
Zdzisław Zawartka ożenił się Haliną Dziuba, potem Zawartka. Mieli dwie córki i syna, Syn mieszkał w Końskich, ale już nie żyje. Jego syn również zmarł, więc linia rodziny Zawartków kończy się w tym miejscu.
Poniżej zdjęcie chrztu
Zdzisława Zawartki. Widzimy na nim od lewej: Jan Zawartka, następnie p. Kindracka (żona chrzestnego mojej Babci ze znango już Pani zdjęcia), Józefa Zawartka oraz p. Furgalski. Chrzest miał miejsce w 1928r.
Jan Zawartka
Jan Zawartka był policjantem w stopniu posterunkowego.
Wszyscy mundurowi w okolicy dostali polecenie wyjazdu do Rumunii. Mieli się zgłosić mundurowi, nauczyciele i wszyscy którzy kojarzyli się z szeroko rozumianą kulturą lub inteligencją. Pojechał na rowerze do punktu zbornego. Po drodze dogonił go pies, który wyrwał się z zamknięcia. Zawrócił, odprowadził psa z powrotem do domu. Wtedy żona chciała go namówić na dezercję i ucieczkę do Polski. Jan odmówił. Babcia (Alicja z domu Zawartka)mówi, że zawsze przestrzegał prawa, poza tym za dezercję groziło rozstrzelanie o czym doskonale wiedział. Zatem odprowadził psa i pojechał do punktu zbornego. Tam okazało się, że to mistyfikacja Rosjan i wszyscy zostali przewiezieni do obozu w Ostaszkowie.
Jakiś czas potem do rodziny dotarł list, w którym z powodu cenzury napisał jedynie że jest w obozie i żeby Alicja modliła się za niego. Potem to już tylko Katyń głodowe miesiące w zamknięciu zakończone wywieniem do Katynia.
Jan Zawartka zginął w 1940 roku.
Jego losy skończyły się w Katyniu (publikacje typu „Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk” wydawnictwo ALFA – Warszawa 1989; s. 85 potwierdzają jego los). W Piotrkowicach pod Krakowem stoi dziś obelisk z listą zamordowanych w czasie wojny mieszkańców tych okolic. Również tam można odnaleźć jego imię i nazwisko. Informacje można także znaleźć tutaj
Rodzina Jana zdawała sobie sprawę, że są pierwsi w kolejce do wywiezienia na Syberię jako rodzina policjanta. Wiedzieli, że ich chwile są policzone, w okolicy działało NKWD spisując wszystkich i przygotowując grunt pod czystkę.
Człowiek u którego Jan z rodziną wynajmowali pokój wprowadził się Józefy oświadczając, że skoro Jana nie ma to teraz on będzie tu rządził i zastąpi jej męża. Jego historia skończyła się fatalnie, bo po zmianie władzy w Rosji został o coś oskarżony, prosił Józefę o jakieś przysługi, ale ostatecznie został rozstrzelany przez przedstawicieli swojej ojczyzny.
Granica Polski się przesunęła i trzeba z Kobrynia uciekać do Polski.
Józefa zgłosiła się do komisji, która przesiedlała repatriantów. Na dowód posiadania krewnych przedstawiła list od swojego syna Zdzisława, który przebywał u swoich dziadków w Polsce czekając na rozpoczęcie roku szkolnego (którego oczywiście nie doczekał z powodu planów militarnych naszych sąsiadów w 1939roku). Szczęśliwy traf – Józefa wysłała syna na wakacje do rodziny. Miał wrócić we wrzesniu 1939 roku na wschód i rozpocząć naukę w szkole. Wybuchła wojna, nie pojechał do domu. Przysał list, który dzięki któremu jego matka i siostra nie zostały wywizeione na Syberię.
Ostatecznie udało się dostać na radziecki pociąg do Polski. Aby upewnić się, że NKWD nie zatrzyma ich w ostatniej chwili wyprawili się na dworzec nad ranem. I udało się.
Rosjanie przy rewizji na granicy zabrali wprawdzie wszelkie kosztowności, ale udało się dotrzeć do Polski, do Białej Podlaskiej, gdzie nastąpiła przesiadka na pociąg niemiecki. Tam też udało się umyć – armia zrealizowała polecenie urządzenia łaźni z zabójcza efektywnością – duże komory dla dorosłych obu płci oraz dla dzieci. Szare mydło, rosyjski nadzór.
Ostatecznie Józefa z Alicją wysiadły w Słomnikach i zamieszkały u wujka Makowskiego w okolicy Słomnik. Tam mieszkali w 11 osób w jednym pomieszczeniu z oddzielną kuchnią. Józefa żona Jana poszukiwała go przez wiele lat mając nadzieję, że Jan wciąż żyje. Nadzieja jednak umarła kiedy po latach trafiła w jej ręce książeczka wydana w Londynie z lista ofiar Kozielska, Starobielska i Ostaszkowa. Książkę przez dlugi czas ukrywano w obawie przed represjami władzy komunistycznej.Po roku 1989 rodzina mogła już oficjalnie starać się uzyskać wiadomości o Janie Zawartka.
W piśmie z 12 października 1999 roku z Archiwum MSWiA rodzina otrzymała oficjalne potwierdzenie, że Jan Zawarka był jeńcem w obozie w Ostaszkowie, zamordowany w Twerze przez NKWD i pogrzebany w lesie opodal wsi Miednoje. Rodzinie nigdy ni udało się odzyskać pamiątek po Janie, otrzymali jednak dwa woreczki z ziemia z Katynia. Jeden został włożony do trumny Jóżefy, drugi zaś do grobu ich syna Zdzisława. Taka była jego ostatnia wola.
Alicja córka Jana wyszła za mąż za Józefa Popiołka przeprowadziła się do Proszowic gdzie mieszka do dziś.
19 kwietnia 2008 roku w Dzienniku Polskim/wydanie Dziennik Proszowicki ukazał się artykuł opisujący historię rodziny Zawartków również przedstawioną przez Alicję. Artykuł nosił tytuł „Adresata niet”.
Alicja odkryła w nim bolesne karty z historii jej rodziny.
Autor wpisu:
Ania Bernat-Mścisz
Historia spisana z opowiadania rodziny Zawartków.
Informacje i zdjęcia umieszczone w tym wpisie za zgodą rodziny Zawartków.
fotografie są własnością rodziny.
Szreniawa 1933
17 czerwca 1933 roku był dniem uroczystym w Szreniawie. Dzień był słoneczny, i zapewne ciepły, dziewczynki w bieli rozświetlały dzień I Komuni Świętej.
Pamiątkowe zdjęcie wykonał J. Siechowicz z Miechowa, ówczesny właściciel zakładu fotograficznego.
Jako trzecia od lewej w górnym rzędzie stoi Bonisława Kalista, czarnowłosa dzieczynka z warkoczami. Kim są pozostałe osoby na zdjęciu, jak potoczyło sie ich życie? Mam nadzieję, że wspólnie uda sie dopisać kolejne imiona i nazwiska, tak aby ślad pamięci pozostał.
Zdjęcia przesłane przez Pania D. Muchę.
W Szreniawie mieszkali również moi przodkowie było to rzadkim nazwisku Mordziłek występującym również w formie Mardzioł i Mardziołek.
Mój praprzodek Sebastian Mardziołek ujęty w spisach w 1781 we wsi Wierzchowisko dom 13, jego żona była Magdalena z domu Rerak. O Mordziłkach
Nazwiska często występujące w tej parafii to Adamczyk, Błaut, Bochenek, Byczek, Dela, Grojec, Ławik, Haba/Chaba, Kałwa, Kołodziej, Konieczny, Kwiecień, Kyzioł, Mętel, Micek, Molenda, Mucha, Papaj/y. Rosół, Rusek, Schab, Synduła, Żaba.
Zdjęcie ze dawnej Szraniawy z roku 1939
Wersja anglojęzyczna zdjęcie Szreniawa z roku 1939
O rodzinie Byczek z regionu Szreniawy
Zapraszam do kontaktu
Autor wpisu;
Ania Bernat -Mścisz
- 1
- 2
- …
- 17
- Następny →
